Alleen wat ik leuk vind – the now-story of my life

Geen reflectie op het afgelopen jaar, daar heb ik eigenlijk een hekel aan; daarom maar eens een korte (!) reflectie op mijzelf en mijn leven tot nu toe… En waarom ik enkel dingen doe die ik leuk vind…

voordat ik ondernemer was…

Als ondernemer ben ik nu al bijna 7 jaar bezig; ‘k heb dus ook een leven vóór het ondernemerschap. Achteraf gezien was dat geen leuk leven. ‘k Moet zelfs van velen om mij heen merken dat het meer bijzonder is dan ik dat zelf ervaar. Op zich ook al bijzonder… Het ontsnappen aan dat leven is zelfs gepaard gegaan met creatief denken en doen. Maar toch vooral creatief denken.

Post-HBO Certified Trainer

Het laatste jaar, voordat ik als ondernemer aan de slag ging, heb ik een post-HBO opleiding gedaan. Naast mijn toen fulltime baan. ‘k Heb er veel geleerd over de inhoud van het trainer zijn; veel vaardigheden en kennis. Op de eerste avond bij het voorstel rondje kwam de vraag waarom ik die opleiding ging volgen; “Omdat ik alleen maar dingen wil doen die ik leuk vind”.

‘k Schrok er zelf van. Wat een onzin dacht ik nog. Hoe kun je dat nou zeggen? Gedurende de opleiding kwam ik erachter dat er (veel) meer waarheid in school dan ik kon bevroeden: Een heel leven van niet kunnen (of soms zelfs niet willen) genieten van de dingen en de mensen om mij heen.

10 jaar oud en 13 keer verhuisd

Toen ik jong was vond ik eigenlijk alles gewoon en vanzelfsprekend; hoe gek het eigenlijk ook was. Terwijl daar achteraf gezien veel vreemde momenten bij zaten. Maar zelfs nu heb ik er moeite mee om het als ‘bijzonder’ te kwalificeren.

Op mijn 10de waren mijn ouders en ik, ik ben enig kind, al 13 keer verhuisd. ‘k Heb nóg moeite om al die plaatsnamen in de goede volgorde te herhalen. Bij die 13 verhuizingen ook twee keer een langer verblijf in Amerika en ook daar naar school gegaan. ‘k Weet nog steeds het onderscheid niet tussen ‘d’s en ‘t’s…

Op mijn negende vonden mijn ouders dat ze het genoeg geprobeerd hadden met hun huwelijk. Mijn vader bleef in Amerika en mijn moeder en ik kwamen terug. We konden enkel in Eindhoven een huis vinden, ver van dat kleine beetje familie en bekenden in het midden van het land.

Zo werden we ‘bijstandsmoeder met kind’. Alleen in een stad met mensen die we niet kenden. Maar ja, vriendjes maken had ik toch nooit gedaan; we verhuisden elke keer. Ik groeide op in een omgeving met volwassenen; ‘k werd dan ook al heel jong ‘volwassen’ in gedrag en in kennis. Als overleving werd observeren en aanpassen een tweede natuur. Mimicri in macro.

mijn ouders

De jeugd van mijn ouders moet ook niet gemakkelijk zijn geweest, dat moet ik nu na al die jaren inzien (zou wijsheid dan toch met de jaren komen?).

Mijn vader kwam uit een gezin van 5 kinderen waar geen enkel kind dezelfde twee ouders had. Niks oneerbaars of illegaals, maar een serie van scheidingen, ziekten en overlijden. Als ik zou scheiden, dan zou ik daarmee de 5de achtereenvolgende generatie zijn. Not dus; die lijn ga ik doorbreken.

Daarentegen kwam mijn moeder uit een familie van (niet altijd ‘wel-’)gestelde ondernemers. Aan de ene kant hotels en café’s en aan de andere kant aannemers. Betrokken en bewogen mensen. Maar ze konden het elkaar stevig moeilijk maken.

Hun beider jeugd bleek voor mijn ouders geen recept voor een langdurige relatie. Het terugtrekken uit hun huwelijk bleek volkomen. Niet dat ik daarin een speelbal was van hun emoties, het waren meer de emoties van mij. Mijn vader bleek het na de scheiding moeilijk te vinden ook de relatie met mij te onderhouden. Sindsdien heb ik hem weinig gezien. De laatste drie keer waren telkens met tussenpozen van tien jaar.

ziek ervan

Vanuit de lagere school en het middelbaar onderwijs bleek ik een ‘ziekelijk’ kind te zijn geworden. Chronische bronchitis en reuma deden mij in een rolstoel belanden. Van daaruit ook in een soort kostschool.

Daar bovenop nog enige operaties deden mijn schooltijd geen goed. Het werd er ook niet leuker op; de school bedoel ik dan. Alle leren ging mij zwaar tegenstaan. Tegenslagen te boven te komen bleek telkens moeilijk en zwaar. Tegelijkertijd en bovenal was ik ook de steun en toeverlaat voor mijn moeder.

Uiteindelijk, via opleidingen en weekendbaantjes, vond ik werk bij de Bijenkorf in Eindhoven. Maar ook daar bleef mijn gezondheid mij parten spelen; een ernstige darmziekte met bijkomende operaties beroofde mij van mijn voorspelde carrière. ‘k Heb er toch nog 15 jaar gewerkt; veelal nog geen 14 dagen aan ‘n stuk zonder ziek te zijn. Maar het was wel een leuke baan. En een leuk bedrijf.

ondernemingsraadwerk

Na de eerste 7 jaar Bijenkorf was ik op. Ik kon niet meer voor- of achteruit. Mijn baan behouden vergde alles van mij, en ergens anders gaan werken ging ook niet. Zoekend naar wegen om toch wat anders te gaan doen heb ik mij aangemeld voor de ondernemingsraad. Dat kon ik onder werktijd doen en het was meer ‘zitten’ dan ik op mijn werkplek gewoon was.

Het bleek een gouden keuze: ‘k Was in mijn element! ‘t Gaf mij energie! Daarmee kon ik dat ondernemingsraadwerk meer dan 7 jaar doen. Tot aan (bijna) fulltime op holding- en directiekantoren in Amsterdam. Praten met directeuren en meebeslissen over miljoenen en duizenden, over geld en mensen. Maar mijn gezondheid; die liet mij nog vaak in de steek.

een eigen huis

Toch gaf de voldoening in mijn werk mij meer energie om dingen aan te pakken. Met veel moeite kocht ik een eigen woning; geld was er nog steeds niet of weinig. Het betekende wel dat ik de woning zelf moest opknappen. Daar heb ik een jaar over gedaan. Helemaal alleen.

en meer, maar dan voor mij…

De liefde mocht mij ook eindelijk toelachen; binnen een jaar na de eerste kennismaking getrouwd en een nieuw gezamenlijk huis gevonden… Zou het geluk dan…? Toch…? Mijn echtgenoot is nierpatiënt met een donornier. Maar ach, dat drukt de pret niet. We nemen het er gewoon bij.

een andere weg

‘k Had het dan wel erg naar mijn zin op mijn werk, maar het kon ook niet eeuwig zo duren… Het leukste deel van mijn baan was iets waar je voor gekozen wordt. Dat is een te fragiele basis om verder op te bouwen. Dus uiteindelijk een besluit tot een drastische wending: mijn kennis en kunde omzetten in een diploma; aldus de post-HBO opleiding.

en nog een stap

Nog één keer een jaar lang heel hard werken; meer dan 20 uur per week studeren naast een fulltime baan. Maar wel met het doel om iets te gaan doen wat mij leuk leek.

In de zomer was ik afgestudeerd, maar niemand wilde mij hebben als trainer. Hmm. Wat te doen? Want er moest wel iets gedaan worden! Rap een besluit genomen: dan maar voor mijzelf beginnen! Kon toch slecht na mijn afstuderen nog een beetje aan blijven modderen?

zelfstandig ondernemer geworden

Geen enkele voorbereiding, want mijn studie was pas net afgerond: in augustus ontslag genomen, november de eerste mailing de deur uit, in februari mijn eerste training gegeven. De start was gemaakt!

Binnen een jaar maakte ik evenveel omzet als mijn jaarsalaris daarvoor; en elk jaar heeft dat mogen verdubbelen. Tot aan dat wat men ‘de crisis’ noemt. Daarna ging de groei wat langzamer… Maar toch nog elk jaar een omzet-plus, zo ook dit jaar.

‘k Mag voor vele grote bedrijven en instellingen in Nederland werken. Ongekend! Voor mij dan… En mijn gezondheid? Wat is dat? 70 of 80 uur in de week werken? Geen probleem. Het geeft alleen maar meer energie…

alleen de dingen doen die ik leuk vind

Wat er nou gebeurd is? ‘k Durf het moeilijk te duiden.

Als je dát kan doen wat je leuk vindt, dan kost het weinig energie. En als je het dan goed doet, krijg je er nog meer energie van. ‘k Doe werk dat ik leuk vind. Ik werk eigenlijk niet eens… Constant ben ik bezig met nieuwe dingen die leuk zijn en leuk bijven. Elke keer is alles anders en nooit hetzelfde.

En die dingen die ik niet leuk vind? Die laat ik anderen doen… Die dát dan weer (wel) heel erg leuk vinden.

wat ik doe?

Het belangrijkste wat ik ooit geleerd heb, is dat ik altijd aan het leren ben.

Uit alles wat ik deed en doe heb ik  een leermoment gehaald. Ik heb er heel erg lang over gedaan om te zien dat ik mijn hele leven al aan het leren ben. En hard ook. Vanaf mijn jonge jeugd was het leren aanpassen en aanpassen, en aanpassen. Op zich is dat geen leven. Daar heb ik  hardhandig achter moeten komen. Maar het is wel hetgeen ik heel erg veel van geleerd heb.

En dat zet ik nu in voor anderen; die jarenlange observatie van mijzelf en de wereld om mij heen. Ik zet die opgedane kennis graag in voor anderen.

En hoe ik dat doe?
Mijn leven heeft mij geleerd dat  tegenslagen er zijn om van te leren. En om te overwinnen. Staat iets mij niet aan, dan maak ik een strategie om te overwinnen. En die strategie kan heel klein beginnen. Met enkel de intentie.

Maar overwinnen betekent soms ook aanvaarden. Dat het gaat zoals het gaat. Ook dat is overwinnen. ‘Tuurlijk bijven de tegenslagen komen: enkele jaren geleden is mijn moeder onverwacht overleden. Ook dat was een moment van leren.

wat ik doe in mijn werk?

Je bent dus nooit ‘klaar’. En je bent  dus ook nooit uitgeleerd. Maar het helpen van mensen met dat wat ik mag doen is geweldig. Dát geeft mij energie. Dát geeft kracht om door te gaan.

En wát doe ik dan? Aanpassen. Observeren. Maar in tegenstelling tot mijn jeugd geef ik nu terug wat ik zie. En ik zet aan tot verandering. Het aanpassen ontlokt reacties. Geeft ruimte en veiligheid. Geeft rust en zekerheid voor eigen reflectie.

De observatie zonder mening of kwalificatie teruggeven in enkel en alleen maar vragen. Dat geeft helderheid; zelfs wanneer ik de conclusie niet begrijp. Maar de ander begrijpt het wel en heeft helder wat te doen of waar te gaan.

Maar nu, nu is het tijd om ook naast het werk leuke dingen te gaan doen. Daar was nog geen tijd voor. Niet erg! Want werken is ook heel erg leuk; er ie eigenlijk bijna geen onderscheid meer tussen niet-werken en werken. Maar in 2011 ga ik wel meer tijd maken voor niet-werken… Dat wordt mijn doel voor 2011!

 

In deze korte weergave van wat ik heb meegemaakt heb ik uiteraard delen weggelaten; uit privacy redenen van anderen, of omdat een heel leven niet past op drie A4tjes…