Is de dood, het einde van leven, wel zo beangstigend als we denken en ons voorhouden? Of is het heel logisch in het grote plan? Een filosofische kijk van Alan Watts.
angst voor de dood
‘Dood’ kan zeer beangstigend zijn; de angst om anderen achter te laten, de angst om diegenen van wie we houden te verliezen. De meesten om ons heen hebben een diepgeworteld verlangen om zo lang mogelijk te leven.
Jij en ik, we leven in een wereld die gefragmenteerd is door religie en meningen over hoe we ons leven moeten leven. Maar als het over de dood gaat zijn de meesten van ons het samen eens: het beangstigt ons.
leven, of de dood vrezen
We leven in een samenleving waar meer dan ooit de verwachting leeft dat we allemaal minstens even oud zullen worden. En de angst om dood te gaan is algemeen geaccepteerd als normaal… maar moeten we de dood wel vrezen?
video over het concept van doodgaan
In deze video ‘Accceptance of Death’ praat filosoof Alan Watts over het concept van doodgaan op een bijzondere en unieke manier. In plaats van de dood te vereenzelvigen met triestheid, zwart en groot verdriet, verrijkt hij onze blik met schoonheid en onzelfzuchtigheid: plaats maken voor nieuw leven.
een andere manier
Een totaal andere manier om tegen leven en dood aan te kijken. Om doodgaan te beschouwen en te zien in het ‘grotere plaatje’, los te laten en te weten dat we allemaal ook maar een klein onderdeel zijn van het grote geheel. En als dat onderdeel kunnen we het verschil maken.
samen durven
Maar dat kan alleen als we samen durven te accepteren dat we hier maar heel even zijn voordat we onze unieke eigenschappen door geven aan de volgende generatie. Zoals dat al doodnormaal is sinds het begin der tijden…
en jij? wat denk je na deze video?
Ik ben benieuwd wat jij van deze video vindt; verandert het jouw kijk op de dood, de manier waarop jij tegen het leven aankijkt?
nog meer video’s om je mindset te veranderen
Deze (en de andere video’s) wil ik wel eens in mijn trainingen gebruiken. Gewoon omdat ze van toepassing zijn of een andere minste geven. Neem ook eens een kijkje bij CoachSander.nl > video voor meer illustrerende video’s.
Dood zijn maak je zelf niet meer mee, degenen die je achterlaat rouwen om je, dus daar kan de angst voor de dood niet in liggen. Is het om de narigheid, het lijden, in het laatste stuk je van je leven? Misschien wel. Maar ikzelf heb afscheid kunnen nemen van mijn ouders juist omdat ze niet zomaar boem omvielen, onverwacht, onaangekondigd. Dus hun laatste weken en dagen waren voor hen niet echt het hoogtepunt in hun leven, maar voor mijn zus en mij wel bijzonder waardevol. Dus ik gun degenen die van me houden ook dat ze me nog even mee kunnen maken, contact hebben, voordat ik weg zal zijn, ook al is het misschien prettiger voor mij om ‘boem: weg!’ te zijn. Dus waar gaat het dan om, bij die angst voor de dood?
Is het, misschien, soms, een angst voor een onvervuld leven, in terugblik? Zou het misschien niet beter zijn om de angst voor de dood daar voor te benutten: als herinnering eraan om ook naast alle dagelijkse gedoe, je te richten op de zaken die het leven voor jou de moeite waard maken? Daar aandacht en tijd aan te besteden?