Een paar maanden geleden ging ik uit eten met een gepensioneerde oud-collega en zijn vrouw. Zij was er nog niet zo lang geleden achter gekomen dat ze ADHD had. Er was een wereld voor haar open gegaan. Maar in wat zij vertelde… ik herkende zoveel van mijzelf…
Gewoon bij een bezoek aan de huisarts was het ter sprake gekomen. Ze kon wel erg druk zijn. En haar hele leven sliep ze maar een paar uur per nacht écht. Ook kon ze zich slecht concentreren. Tenminste, als het over iets ging wat haar niet interesseerde. Als iets haar boeide, dan kon ze uren achter elkaar bezig zijn.
Dus had ze na dat bezoek bij de huisarts een uitgebreid onderzoek laten doen. Ook op aanraden van haar man; hij vond dat ook wel een goed idee (hij zei nog nét niet ‘zie je nou wel!’ 😉 ). Het resultaat was de diagnose ADHD. Heel duidelijk.
een pilletje en… rust!
Ze vertelde aan het begin van de avond dat ze een pilletje had ingenomen. Dan kon ze wat rustiger aan het gesprek deelnemen. Dat vond ze zelf makkelijker en ook voor de anderen was dat beter. Zei ze zelf.
Ook voor het slapen had ze nu een tabletje gekregen. Ze wist niet wat haar overkwam; ze ervoer voor het eerst een volle nacht slaap. Ze was zomaar uitgerust elke morgen. Hoe bijzonder was dat?
maar pilletjes raken uitgewerkt…
Gedurende de avond raakte het pilletje toch wat uitgewerkt. Ze werd alsmaar drukker. Op een gegeven moment had ze het ook zelf door dat ze met meer gebaren en meer volume ging praten. En ook dat ze er zelf moe van werd.
en toen dacht ik: zou ik ook…?
In bijna alles wat ze vertelde, herkende ik mijzelf. Sommige symptomen waren heel duidelijk. Andere uitingen ken ik van mijzelf, maar daar heb ik zo mee om leren gaan zodat niemand het merkt. Behalve ik zelf dan.
Over de gesprekken van die avond heb ik nog lang na zitten denken. En ik heb het er ook met verschillende mensen over gehad. Zou dit het zijn wat mij soms zoveel onrust geeft en waar ik dan ook zoveel last van kan hebben?
Op internet is veel informatie te vinden. Er zijn ook online testjes. Die testjes zijn niet bedoeld voor een diagnose, maar geven wel een indicatie. En bij al die testjes scoorde ik ver boven gemiddeld…
dus een gesprek met de huisarts
Na lang wikken en wegen, bedacht ik dat ik het eigenlijk gewoon zeker wilde weten. Dus gewoon een officiële test laten doen. Daar heb je een verwijzing van de huisarts voor nodig. Dus eerst een gesprek.
“Maar wat als je het dan weet… wat dan, wat levert het je op?” vroeg de huisarts mij. Een zeer legitieme vraag natuurlijk.
Ik weet dat er twee behandelingen zijn: cognitieve groepstherapie en medicatie. En beide zie ik helemaal niet zitten. Door het werk dat ik doe (de studie, intervisie, supervisie, zelfreflecties, etc.) brengt groepstherapie mij waarschijnlijk niet veel meer dan ik al gekregen heb. En medicatie… daar hou ik helemaal niet van. De medicijnen die de longarts mij voorschreef voor de chronische bronchitis en die van de internist voor de Crohn… daar ben ik al meer dan 20 jaar geleden mee gestopt.
Mijn antwoord aan de huisarts was eenvoudig: “Als ik de diagnose heb, dan weet ik wat de oorzaak is van dingen waar ik last van heb. En dan kan ik daar mijn leven op inrichten en mee leren omgaan. Net zoals ik heb leren omgaan met alle chronische ‘ziekten’; dat is allemaal niet genezen, maar ik heb er nagenoeg geen last meer van.”
Dat antwoord was voor haar genoeg. Mijn verwijzing kreeg ik direct mee.
en nu het onderzoek… ADHD: ja of nee?
Aanstaande donderdag heb ik het onderzoek. Een hele dag met gesprekken en tests. Aan het eind van de dag heb ik een diagnose: ADHD of niet?
Zoals ik een speciale stoel heb in mijn auto om, ondanks de Bechterew, zonder rugpijn lange autoritten te maken… zo ga ik na donderdag op zoek om mijn leven weer een stukje makkelijker te maken. Tenminste, als er donderdag een heel duidelijk antwoord komt.
en de man van?
En de echtgenoot uit het begin van deze blog? Die is de rust zelve. Niet zo snel van z’n stuk te krijgen. Hij wist zijn hele leven al precies wanneer hij wel iets kon zeggen en wanneer niet. Je kent ze wel: die mensen die heel goed observeren en weinig zeggen, maar áls ze iets zeggen weet je dat je goed moet luisteren.
Samen waren ze al vele jaren gelukkig. Ook na de diagnose ADHD. Maar zijn leven was wel een beetje rustiger geworden…