met drie echte schroeven in mijn been
Op donderdag vallen, vrijdagochtend naar de dokter, vrijdagavond geopereerd worden en zaterdag weer thuis. En maandag weer aan het werk. Het kan. Ik doe het gewoon. š
Het kan allemaal zo snel gaan. Je hebt het niet in de gaten, maar soms hebben gebeurtenissen meer gevolgen dan je in eerste instantie denkt. En dan is het verstandig om naar de experts te luisteren en ze te vertrouwenā¦
Misschien is dit voor veel lezers helemaal niet interessant. Voor mij voelt het in ieder geval goed om op te schrijven. En al is er maar Ć©Ć©n iemand op de wereld die iets ākanā met dit verhaal, dan ben ik al blij. š
donderdagochtend 07.00 uur: #hotelontbijtje
(tekst gaat verder onder afbeelding)
De avond ervoor ben ik aangekomen in Van der Valk Hotel Oostzaan-Amsterdam om donderdag een hele dag een groep te begeleiden met verschillende onderwerpen en aandachtspunten. Eigenlijk coaching on the job over onderwerpen die op de agenda van de groep stonden.
Na het ontbijt ga ik meestal even terug naar mijn hotelkamer om mijn koffertje op te halen. Die breng ik naar mijn auto en dan pak ik meteen de spullen uit de auto die ik die dag nodig heb voor de groepsbegeleiding. Dat doe ik ook deze ochtend.
donderdagochtend 07.30 uur: daar ging ik…
0 uur na de val
De parkeerkelder is half verdiept en open aan de zijkanten. Het heeft geregend dus de vloer is hier en daar nat. Ik loop over de rijbaan van de autoās; die is geruwd en dus loop ik in stevige pas naar mijn auto. Wat ik niet weet is dat op de parkeerplaatsen de betonnen vloer niet geruwd is, en dus spiegelglad met het laagje water eropā¦
Ik zet mijn linkervoet achter de auto naast de mijne.
Mijn voet begint te glijden, schuift weg naar rechts.
In een flits probeer ik met mijn linkerhand de bumper van de auto te grijpen, om mijn val te breken.
Ik grijp naast de bumper, hij is te ver weg.
Mijn heup raakt het keiharde beton.
Dan komen mijn schouder en elleboog op āt beton.
Vloekend en tierend, met vreselijke pijnscheuten, lig ik in een plas met water.
āk Denk dat ik wat gebroken heb. Nee, ik kan alles bewegen.
Maar het doet heel veel pijn. Heel veel.
āk Sta met heel veel moeite op.
Strompel naar mijn auto en hou de deurgreep vast.
Nog steeds allerlei woorden en verwensingen pratend en schreeuwend.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Met moeite hang ik mijn kledingzak in de auto en zet mijn koffertje ernaast. In sneltreinvaart gaat er door mij heen wat ik nodig heb voor de groep. Ik kan nu bijna niets vasthouden of dragen. Dan maar alleen mijn computertas en een kleine andere tas waar (toevallig?) al het een en ander in zit.
Met moeite loop ik terug naar de lift. Hinkend begeef ik mij naar de receptie, wacht nog even tot ik aan de beurt ben en vraag vervolgens vrij dwingend om een aanwezige manager (uit ervaring weet ik dat de aardige mensen aan de receptie niet veel āmogenā beslissen).
Even later komt er een kok twijfelend naar mij toe gelopen. Ik vertel hem dat ik gevallen ben en dat ik hulp nodig heb om naar de zaal te komen. Hij snapt mijn vraag eigenlijk niet en zegt meerdere malen dat hij daar nog nooit gevallen is. Hij vraagt wel of ik niet beter naar de Eerste Hulp kan gaan. Ik geef aan dat ik alles kan bewegen en dus waarschijnlijk niets gebroken heb. Maar dat ik wel verwacht dat hij mij nu gaat helpen.
Uiteindelijk gaat de kok iemand halen, een vriendelijke dame van de ontbijtdienst draagt mijn tas naar de zaal en zet de beamer voor mij aan. Als een van de eerste handelingen neem ik een ibuprofen van 600 mg in. Blij dat ik die in mijn tas heb zitten!
Als de groepsleden binnenkomen, verontschuldig ik mij dat ik wat hinkend loop en moeilijk beweeg. Samen gaan we aan de slag tot een uur of vijf. Het gaat eigenlijk allemaal redelijk goed.
donderdagavond 18.00 uur: eten voordat ik naar huis ga
10,5 uur na de val
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Mijn altijd goede assistent Elma had voor de avond al een tafel voor mij gereserveerd om wat te eten, voordat ik naar huis zou rijden vanuit Zaandam naar Eindhoven. Maar gedurende de dag heeft ze ook nog geregeld dat er een (studenten)chauffeur komt om mij naar huis te rijden.
Voor het eerst die dag zit ik langere tijd achter elkaar. Tijdens het eten wordt mijn been/heup steeds stijver en pijnlijker. Voordat de chauffeur komt, ga ik in de lobby van het hotel nog even meerdere rondjes lopen rond een grote tafel. Dat helpt.
Onderweg hebben we gestopt om te tanken en heb ik weer rondjes gelopen. Anderhalf uur zitten in de auto is te veel achter elkaar.
Thuis in Eindhoven kom ik moeilijk uit de auto en loop langzaam naar binnen. āk Ben erg bang dat ik de volgende ochtend, na een nacht slapen, helemaal niet meer kan bewegen. Neem dus nog een keer 600 mg ibuprofen.
vrijdagochtend: fysio, huisarts en Eerste Hulp
1 dag, 45 minuten na de val
Uitstekend geslapen! Wat een wonderā¦ š
Toeval bestaat niet; ik had al een afspraak gepland staan bij Simone Peerdeman, een fantastische therapeut met een enorme ervaring en veel diplomaās in bewegingsleer. Om 08.15 uur begint ze aan mij te āwerkenā en maakt mijn spieren los. Halverwege geeft ze aan dat het toch ook kan zijn dat ik een ācompactie breukā heb. Ze raadt mij aan om naar de huisarts te gaan en misschien een foto te laten maken. Voor de zekerheid. Maar ondertussen zijn al mijn stijve spieren lang niet meer zo pijnlijk en stijf. En dat is fijn! š
1 dag, 3 uur, 40 minuten na de val
Eenmaal buiten in de auto heb ik drie telefoongesprekken. Eerst met de huisartsenpost; gelukkig kan ik vrijwel direct terecht, om 11.10 uur. Daarna met mijn assistent Elma, omdat ik niet weet of ik mijn afspraken van die middag kan laten doorgaan (ik beloof haar op de hoogte te houden). En vervolgens met het thuisfront.
De huisarts is redelijk snel. Ze vertrouwt het niet en wil dat er een foto gemaakt wordt. Ze belt meteen, zodat ik snel terecht kan op de rƶntgenafdeling. Ik kan meteen doorrijden, want ik mag om 12.15 uur onder het apparaat komen liggen.
1 dag, 4 uur, 30 minuten na de val
De weg van de parkeerplaats naar de afdeling Radiologie is lang. Langzaam en voorzichtig loop ik erheen. Waar donderdag van bewegen de pijn verdween, neemt nu de pijn toe hoe langer ik loop.
Vrijwel meteen wordt de foto gemaakt. Ik mag wachten op de uitslag. Binnen no time komt er iemand naar mij toe met een briefje waarop staat hoe ik het snelste bij de Eerste Hulp kom; ze zien āietsā op de foto en de artsen daar gaan kijken wat er verder nodig is. Ook van de afdeling Radiologie naar de Eerste Hulp is het best wel een eind lopenā¦
(tekst gaat verder onder afbeelding)
vrijdagmiddag 13.00 uur: het is een botbreuk…
1 dag, 5 uur, 30 minuten na de val
Het is druk op de Eerste Hulp. āk Krijg al wel vrij snel een korte intake: allergieĆ«n vragen, bloeddruk/hartslag meten en een infuus aanleggen. Ze wil het per se op mijn hand, terwijl ik aangeef dat ik daar in het verleden ālastā mee gehad heb. Er komt met moeite voldoende uit voor de drie buisjes bloed.
Na weer wachten in de wachtkamer word ik opgehaald door drie(!) artsen. āk Vraag gekscherend of het zo ernstig is. Het blijken twee artsen in opleiding en een orthopedisch arts te zijnā¦ š
1 dag, 7 uur, 30 minuten na de val
Het is druk op de Eerste Hulp. āk Krijg al wel vrij snel een korte intake: allergieĆ«n vragen, bloeddruk/hartslag meten en een infuus aanleggen. Ze wil het per se op mijn hand, terwijl ik aangeef dat ik daar in het verleden ālastā mee gehad heb. Er komt met moeite voldoende uit voor de drie buisjes bloed.
Na weer wachten in de wachtkamer word ik opgehaald door drie(!) artsen. āk Vraag gekscherend of het zo ernstig is. Het blijken twee artsen in opleiding en een orthopedisch arts te zijnā¦ š
1 dag, 7 uur, 30 minuten na de val
Hun conclusie over de foto is snel en helder: een flinke scheur in mijn bovenbeen, waarbij het risico bestaat dat de kop van mijn bovenbeen afbreekt.
āk Krijg twee keuzes voorgelegd:
- Acht weken lang voorzichtig blijven lopen met krukken zodat het vanzelf gaat helen, met een voortdurend risico dat de kop alsnog afbreekt. Als de kop afbreekt, moet het hele heupgewricht vervangen worden. Een hele grote operatie Ć©n ik ben te jong; dat kunstgewricht zal na 15 jaar vervangen moeten worden. En eigenlijk kan een kunstheup niet vervangen wordenā¦
- Het alternatief is 3 schroeven in het dijbeen-bot, over de scheur heen. Dan kan de kop er niet meer afbreken en zal het bot veilig aan elkaar groeien. Ik kan dezelfde avond nog geopereerd worden en misschien kan ik dan zondag alweer naar huis.
Lastig kiezen als je daar zo in je eentje zit. Daarom maar met enkele mensen gebeld en ze mijn keuze voorgelegd. Al pratend kom ik tot de conclusie dat de operatie met 3 schroeven toch eigenlijk de beste keuze is. En dat terwijl ik eigenlijk geen operatie wil. De dokters vertellen mij dat een ruggenprik ook mogelijk is. Dat maakt de keuze alleen maar makkelijker.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
vrijdagmiddag en avond: wachten…
1 dag, 9 uur na de val
Na mijn besluit worden er ter voorbereiding nog wat onderzoeken gedaan en word ik opgenomen. Dan begint het wachten. āk Hoef nog niet in bed te gaan liggen en zit dus, met mijn kleren aan, naast het bed op een stoel.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Met de infuusstandaard (een zoutoplossing, want ik mag niet meer eten of drinken) rij ik naar de deur van de kamer. āk Vraag een verpleegster waar het toilet is. āNee, u mag niet naar het toilet lopen. Stel u voor dat uw been alsnog breekt.ā Mijn āmaar ik loop er nu al twee dagen mee!ā mag niet baten. Ze is onvermurwbaarā¦ š
(tekst gaat verder onder afbeelding)
1 dag, 11 uur, 30 minuten na de val
Ze zeiden ābegin van de avond bent u aan de beurtā, maar om 19.00 uur ben ik toch wat ongerust. Een half uur later krijg ik mijn operatiehemd aan, wordt er een grote rode pijl op mijn linkerbeen gezet en word ik naar de operatiekamer gereden.
vrijdagavond 20.15 uur: operatie met ruggenprik
1 dag, 12 uur, 45 minuten na de val
Op de Recovery wordt nog een keer alles nagelopen en nagekeken. En krijg ik een nieuwe infuusnaald omdat die op mijn hand niet meer werkt.
Gelukkig mag ik mijn bril ophouden (voor mij belangrijk, want zonder bril zie ik nog maar heel erg weinig), want ik krijg een ruggenprik. Korte tijd later word ik de operatiekamer ingeregen. Ook daar nog een keer alles doornemen en ik krijg voor de zoveelste keer de (controle)vraag aan welk been ik geopereerd wordt.
Terwijl ik voorovergebogen in bed zit en de anesthesist mij een ruggenprik geeft, word ik slim afgeleid door de chirurg met vragen over mijn werk… smart cookie! Ondertussen vertelt hij dat ik eigenlijk wel heel erg jong ben voor deze operatie; ik ben jonger dan de anesthesist. Het hele team, dat inmiddels om mij heen staat te wachten, moet erom lachen. š
Vrij snel na de ruggenprik beginnen mijn benen te tintelen en voel ik ze niet meer. Opeens zie ik mijn rechterbeen voorbij komen; ze leggen hem in een stellage hoog weg. Ik herken het been als mijn eigen been. Maar voor mijn gevoel ligt mijn been nog naast de andere op de operatietafelā¦
Een groot stuk plastic wordt op mijn been geplakt en vervolgens uitgevouwen tot een doorzichtig scherm tussen mij en de chirurg. Ik kan hem zien staan terwijl hij bezig gaat. Het gaat razendsnel allemaal, de anesthesie-assistent vertelt mij dat ze meteen al āflink bezig zijnā; ik stel mij voor dat er al een snee in mijn been gezet is.
Even later draait iemand een beeldscherm naar mij toe; ik zie een rƶntgenbeeld van mijn eigen bovenbeen en heup. Ik hoor even het boren van een boormachine, de chirurg die zegt āeven kijkenā en het beeld ververst met ineens een zwarte streep. De boor. Zo gaat dat de hele tijd door waarbij de boor telkens een stukje verder gaat. Zo boort hij 3 gaten. āk Meen wel dat hij halverwege de boor moet vervangen: het bewijs dat ik echt āzware bottenā heb?
Op dezelfde manier, met telkens āeven kijkenā en het beeld ververst, zie ik de schroeven erin gedraaid worden. Ik kan de schroefdraad zien zitten. Bijzonder dat ik het zo zie gebeuren. Ik voel er werkelijk helemaal niets van.
Tijdens het hechten van de wond vertelt de chirurg dat alles goed is gegaan en dat ik waarschijnlijk al de volgende dag naar huis kan. Wow, dat zou snel zijn!
Ik vraag hem nog om er een mooi borduurwerkje van te maken, maar ik denk niet dat hij mijn grapje begrepen heeft want op mijn āik weet je te vinden hoorā krijg ik ānou, ik denk het nietāā¦ š
vrijdagavond 21.00 uur: operatie geslaagd!
1 dag, 13 uur, 30 minuten na de val
De daadwerkelijke operatie heeft echt maar een half uur geduurd. Om 21.00 uur lig ik weer op de Recovery. Ik voel mijn benen en bekken niet, met mijn buikspieren kan ik wel mijn bekken heen en weer wiebelen. Het lijkt wel alsof ik op een zacht kussen ligā¦ ik voel met mijn handen: het zijn mijn eigen billenā¦ LOL
Tegen de verpleegster zeg ik dat ik mij eigenlijk een beetje verveel. Ik ben ook gewoon veel te ongeduldig.
1 dag, 15 uur, 30 minuten na de val
(tekst gaat verder onder afbeelding)
āk Voel mijn benen niet. Het is zo raar. āk Blijf in mijn hoofd alsmaar denken āis dit nu hoe iemand met een dwarslaesie zich voelt?ā Waar normaal mijn broekriem zit… alles daaronder voel ik helemaal niet. Ik probeer mijn been of voet te bewegen. Er gebeurt niets! Terwijl mijn hersenen duidelijk instructie geven. In uiterste verwondering neem ik dit alles waar, verwonder ik mij en probeer ik heel bewust te ervaren.
Tegen twaalf uur val ik in slaap. Maar het wordt een moeilijke nacht. Langzaam beginnen mijn benen te tintelen: ze worden āwakkerā. Maar ook de pijn begint toe te nemen in mijn linker bovenbeen. Ik word er wakker van.
Eigenlijk wil ik helemaal geen pijnstiller, maar dit gaat ām niet worden als het in dit tempo door blijft gaan. De nachtzuster is geduldig met mij en regelt een injectie met morfine in plaats van een morfinepil. Helaas helpt het niet.
zaterdagochtend 05.42 uur: ik sta op twee benen!
Hoe meer mijn linker been āwakkerā wordt, hoe beter ik begin te voelen waar ik pijn van heb. Het is pure spierkramp bovenop mijn bovenbeen. De wond of de schroeven voel ik helemaal niet. De morfine helpt niet tegen de krampen. Na een half uur masseren terwijl ik lig ga ik uit pure ellende maar op de rand van het bed zitten en daar verder masseren. Het wordt langzaam minder. Maar als ik na een half uur weer ga liggen neemt de kramp weer toe. Dus weer op de rand van het bed en weer masseren. De nachtzuster weet gelukkig raad: het bed in een speciale zitstand en een warm compres. Het duurt even, maar zo val ik dan uiteindelijk toch weer in slaap.
1 dag, 22 uur, 42 minuten na de val
De nachtzuster heeft echt geduld met mij. Ze had opdracht om mij om 04.00 uur te laten plassen. Maar ze heeft mij laten slapen tot een uur of vijf. Het plassen lukt niet. Ik weet uit ervaring dat dat kan betekenen dat ik niet naar huis mag en/of een catheter krijg. Daar heb ik geen zin in. Uiteindelijk besluit ik maar om te gaan staan. Dat helpt. En daarna bedenk ik mij pas: ik heb al op twee benen gestaan! WOW! š
(tekst gaat verder onder afbeelding)
zaterdagochtend: geweldige reacties!
1 dag, 23 uur na de val
De reacties van mensen op mijn berichten op Facebook, Instagram en Twitter zijn geweldig. Maar de beste reactie vond ik toch wel die van mijn vader in een e-mail.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
zaterdagochtend: ontbijt
2 dagen, 1 uur na de val
Altijd zet ik fotoās van mijn hotelontbijtjes op social media met de hashtag #hotelontbijtje. Daarom voor deze keer dan ook maar een foto van mijn #ziekenhuisontbijtjeā¦ š
(tekst gaat verder onder afbeelding)
zaterdagochtend: naar huis? naar huis!
Nadat ik mij heb aangekleed komt de dokter langs. Hij maakt het niet vaak mee dat iemand al aangekleed na de operatie zit te wachten op hem (ook al heb ik mijn linkersok en -schoen niet aangetrokken omdat ik daar hulp bij nodig heb).
Hij geeft aan dat als het zo goed gaat ik zondag of maandag wel naar huis mag. Op mijn āmaar de chirurg zei na de operatie dat ik misschien vandaag al naar huis zou mogenā zegt hij toe dat dat ook kan, als de fysiotherapeut het daarmee eens isā¦ Yes! š
Eerst wordt er nog een rƶntgenfoto gemaakt van mijn nieuwe schroeven. In een rolstoel word ik naar de afdeling Radiologie gereden (dat gaat een stuk sneller dan dat de dag ervoor, toen ik erheen moest lopen!) voor de foto. In no time lig ik op de tafel. Een foto liggend op mijn rug, een foto iets gedraaid en klaar. De medewerksters zijn verbaasd hoe snel ik op het apparaat lig en er weer vanaf ben. Ze hadden mij ook helemaal niet verwacht in een rolstoel, maar in een ziekenhuisbedā¦ Oh?
Op de terugweg vraag ik of ik even langs mijn goede vriendin Carin mag; om hele andere redenen dan ik ligt zij op dezelfde ziekenhuisafdeling als ik. We hadden elkaar al geappt terwijl ik op de operatie aan het wachten was en tijdens het ontbijt. Ze is toch verrast om mij te zien. We zijn samen blij om elkaar te zien.
2 dagen, 3 uur, 30 minuten na de val
Om 11.00 uur, het begin van het bezoekuur, komt #P een tas met schone kleren en andere zaken brengen. Ik was tenslotte met alleen de kleren die ik aanhad het ziekenhuis ingelopen, niet wetende dat ik moest blijven. š
Niet lang daarna komt de fysiotherapeut. Met de krukken van de mevrouw in het bed naast mij krijg ik instructie. Na drie passen loop ik zoals zij dat mij vertelde. Na nog een klein stukje door de gang heeft zij genoeg gezien: ik mag van haar naar huis.
Een verpleegster regelt snel een paar krukken voor mij om mee naar huis te nemen. Want nee, die had ik nog nietā¦ š
Even later komt een andere verpleegster alles in orde maken voor mijn ontslag. Verschillende malen verontschuldigt zij zich dat het zo lang duurt, want ze hadden niet verwacht dat ik zo snel naar huis zou mogen en de arts zat in de operatiekamer. Daarom heeft ze zelf alle zaken geregeld. š
Niet alleen krijg ik uitleg over de vervolgafspraak en verwijdert ze de infuusnaald uit mijn arm. Ook krijg ik nog snel even les in het zetten van een trombose-injectie in mijn buik zodat ik dat thuis zelf kan doen. Spannend, maar het lukt mij om mijzelf een ieniemienie injectie te geven (āk ben best een beetje trots op mijzelf). š
2 dagen, 6 uur, 10 minuten na de val
Uiteindelijk staan we om iets over half twee buiten. Bijna 17 uur nadat ze in de operatiekamer 3 schroeven in het bot van mijn bovenbeen hebben gedraaid, mag ik alweer onderweg naar huis. Hoe bijzonder is dat?
(tekst gaat verder onder afbeelding)
zaterdagmiddag: home sweet home!
Die middag voor het eerst met krukken door het huis gelopen. En dat is heel raar! Vooral ook omdat je met twee krukken helemaal niets kan verplaatsen in huis. Je kunt niet met een bord of boek lopen. Want je hebt twee krukken vast. Dat voelt raar!
De rest van de dag vaak en veel gerust (en geslapen). Het was allemaal toch redelijk vermoeiend te noemen! š
En natuurlijk heeft #P weer een heerlijke maaltijd voor mij. Zo fijn! Ik voel mij echt weer thuisā¦
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Ā
Nee, niemand hoeft opzij of voor mij aan de kant.Ā
Maar voor mij was ook nu weer van toepassing:Ā
we moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaanĀ
en weer doorgaanĀ
we kunnen nu niet blijvenĀ
we kunnen nu niet langer blijven staanĀ
~ Herman van Veen, Opzij ~
(Kijk hier de video waar hij dit zingt.)