Vandaag doet pijn. Na de zomer heb ik altijd moeite om weer op te starten. En ik weet dat het met trauma’s te maken heeft… maar met ‘weten’ is het nog niet opgelost.
Om heel veel verschillende redenen heb ik altijd een hekel gehad aan school. Ik was slim genoeg en zou goed kunnen leren, maar het lukte mij gewoon niet.
De lessen vond ik saai, aan de vaste tijden en programma’s had ik een hekel, we verhuisden vaak en dus moest ik altijd opnieuw nieuwe vriendjes zoeken. Zo maar een paar redenen waarom ik school echt helemaal niet leuk vond.
Vooral dat vaak verhuizen zorgde voor een patroon: altijd was alles nieuw, moest ik (opnieuw) mijn weg zoeken, wist ik niet wat ik kon verwachten en… ik wist dat ik mij altijd weer aan moest passen. Want ik kwam elk jaar niet alleen in een nieuwe klas, ook mijn klasgenootjes waren nieuw, mijn leraar/lerares was nieuw… zelfs het schoolgebouw zelf was anders en nieuw voor mij.
Jarenlang heb ik gezegd dat ik dat vele verhuizen helemaal niet erg vond. En dat is ook zo. Maar voor het gemak ‘vergat’ ik dan ook maar dat ik het iedere keer ontzettend vervelend vond om naar een nieuwe school te gaan. Want dat vond toch iedereen vervelend? Daarin was ik toch helemaal niet bijzonder of anders dan de anderen?
Tegen het einde van schoolvakanties kwam er altijd een steeds groter wordende zwartheid dichterbij. Het begin van schoolvakanties was elke keer prachtig: ik hoefde even niet meer! Maar die eerste schooldag na de schoolvakantie… En aan het einde van de zomer was het dan eigenlijk nog het ergste. Achteraf gezien was het telkens opnieuw een traumatische ervaring.
En dat gevoel heb ik nu nog steeds na elke zomerperiode. De triggers zijn elk jaar daar: de stand van de zon in september, de buitentemperatuur, dat het ineens weer drukker is op straat, dat iedereen het over zijn fijne/mooie vakantie heeft… En de meest indringende trigger: dat ik weer kinderen op het schoolplein hoor spelen en schreeuwen.
Rationeel weet ik dit allemaal. En ik weet wat de triggers zijn. Ik weet dat het mij elke keer en elk jaar opnieuw overkomt. Maar dat wil nog niet zeggen dat het nare en vervelende gevoel dat er bij hoort ook weg is.
En ik ‘weet’ dan ook wat ik élke keer, na élke schoolvakantie (want ja, dit heb ik ook na de kerstvakanties…) doe: uitstellen. Alles uitstellen, alsof daarmee dat gevoel verdwijnt. En dat is niet zo! Met dat uitstellen wordt dat vervelende en nare gevoel alleen maar erger. En groter. Bovendien ga ik mij dan ook nog eens schuldig voelen, want ik ‘moet’ nog ‘zoveel’ doen.
De enige oplossing nu is: kiezen op elkaar en gewoon beginnen. Want (en dat weet ik drommels goed!) als ik eenmaal bezig ben gaat dat nare gevoel langzaam, maar helemaal, verdwijnen.
Voor deze ‘ontdekkingen’ (of eigenlijk bewustwordingen, want ‘weten’ deed ik het al) had ik vorig jaar meerdere sessies psychotherapie nodig. Hoewel ik ook een jeugdtrauma heb van psychotherapie, maar dat is een ander verhaal.
De allermooiste ontdekking die ik in die therapie gevonden heb is een hele eenvoudige en vanzelfsprekende conclusie. Een conclusie die ik in één zin heel simpel kan uitspreken en mij een ongelofelijk gevoel van blijdschap geeft. Nog steeds kan ik deze zin niet uitspreken zonder een immens grote glimlach op mijn gezicht:
“Ik. Hoef. Nooit. Meer. Naar. School”
Wow. Wat word ik daar iedere keer blij van! Een prachtige remedie tegen dat nare gevoel! Als ik het nu, vandaag op de eerste dag na mijn zomerreces, weer uitspreek springen er zelfs tranen van blijdschap in mijn ogen. Mensenkinderen; wat kan ik hier toch écht blij van worden!
En dat ik school saai en de vaste tijden heel erg vervelend vond? Dat snap ik nu, zoveel jaren later, een stuk beter. Mijn brein werkt gewoon heel anders dan bij de meeste mensen. Na de diagnose AD(H)D begrijp ik mezelf steeds beter, en weet ik dat andere mensen niet op dezelfde manier ‘denken’ als dan ik (en ik maar denken dat iedereen hetzelfde was…;-) )
En ondertussen heb ik met het schrijven van dit stukje ook weer toegegeven aan mijn uitstelgedrag… ROFLOL!
Ja. Ik weet het.
Maar nu ga ik aan de slag.
Echt waar.
🙂
Dit bericht verscheen eerder op Facebook:
https://www.facebook.com/SanderVrugtvanKeulen/posts/4293093907423808